04.02 Я І МАЕ СПРАВЫ. У КРАМЕ.
1. Лексічны матэрыял
3. Чытанне тэксту, адказ на пытанні

3. Слуханне тэксту, адказ на пытанні настаўніка
4. Чытанне тэксту, адказ на пытанні
14.01 Я І МАЕ СЯБРЫ. ДЗЕНЬ НАРАДЖЭННЯ.
1. Лексічны матэрыялПАДАРУНАК - подарок
ЛАСУНАК - лакомство
ДЗЕНЬ НАРАДЖЭННЯ - день рождения
СВЯТА - праздник
АБРУС - скатерть
ЧАСТАВАЦЬ - угощать
ЗАПРАСІЎ - пригласил
ВІНШУЮ - поздравляю2. Чытаем словы
24.12 Я І МАЕ СЯБРЫ. ГУЛЯЕМ РАЗАМ. БЕЛАРУСКІЯ ГУЛЬНІ.
1. Лексічны матэрыял
СЯБРЫ - друзья
ГУЛЬНІ - игры
ЦАЦКІ - игрушки
КАРАГОД - хоровод
ХОВАНКІ - прятки
ГУЛЬНІ - игры
ЦАЦКІ - игрушки
КАРАГОД - хоровод
ХОВАНКІ - прятки
ІМЯ - имя
ПРОЗВІШЧА - фамилия
ІМЯ ПА БАЦЬКУ - отчество
Ведаць назву свайго імя, імёны сваякоў, аднакласнікаў па-беларуску;
весці суразмоўніцтва з выкарыстаннем вывучанай лексікі на адпаведную тэму.
Коцік.
Брудным быць не хоча коцік:
Мые спінку і жывоцік.
Мые лапкі, хвосцік мые…
Вучаць коціка малыя:
– Станеш чыстым, коце мілы,
Калі будзеш мыцца з мылам.
3. Дамінуючы лексічны матэрыял: асабістая гігіена, люстэрка, расчоска, насоўка, ручнік, мыла, грэбень, шыя, галава, твар, вочы, вушы, выціраць твар ручніком, я мыюся, выціраюся, прычэсваюся, апранаюся.
Лясная аптэка
"Тук-тук-тук" – Пастукаў Дзяцел. -- Калі ласка, Адчыняйце!.. Захварэў Мой сын маленькі – І яму патрэбны Лекі. Ён тры дні Ляжыць у ложку, Бо сабе Параніў ножку. Дрэнна спіць, Не есць нічога. Нам патрэбна Дапамога!.. -- Не хвалюйся, Бедны Дзяцел! Будзе лётаць Сын па хаце. Мазь ад ранаў І бінты – Уратуюць Ад бяды!.. Так аптэкаркі – Вавёркі Саладзілі Смутак горкі. Птах панёс Дамоў з аптэкі Словы шчырыя І лекі. А пасля прыйшоў Мядзведзь: -- Мой жывот Пачаў балець. Я, відаць, У нашым лесе Зноў малінаю Аб'еўся… -- Трэба, Мішка, Ведаць меру І такому Кавалеру. Ты не хмурся І не злуйся,
|
А настоем Пачастуйся! Мішка лекі Праглынуў – І дадому Сігануў. І зароў ён, Ідучы: -- Дзякуй, Добрыя ўрачы!.. На парозе – Шэры Воўк. Ён зубамі Шчоўк ды шчоўк. -- Я да вас Сюды прыйшоў Па лякарства Для зубоў. Дома… зайцам падавіўся! – Воўк ад болю Пакрывіўся. -- Нашы лекі Толькі лечаць. Нашы лекі – Не калечаць!.. Зайца Выпусці на волю! А не то – Памрэш ад болю… -- Добра, добра! Я гатовы На любыя Вашы ўмовы!.. – Воўк панёсся Без аглядкі – Замільгалі Толькі пяткі… * * * І ў жыцці, Не толькі ў казках, Лечаць нас – Спагада, ласка. А ваўчыная Варожасць – Анідзе Не дапаможа!.. Уладзімір
Мазго |
Мой гадзіннік,
Дзінь-дзінь-дзіннік,
Зазвініць ён,
Дзінь, дзінь, дзінь —
Значыць,
Сем якраз гадзін...
Трэба з ложка паднімацца,
На заняткі
Не спазняцца. (А. Дзеружынскі).
3. Дамінуючы лексічны матэрыял: гадзіннік,
рэжым дня, распарадак, снеданне, абед, вячэра, падвячорак, зарадка, гадзіна,
час, прагулка.
ВЯЧЭРА - ужин
Рэжым дня
Ганка,
Стась
I я, Марцін,
Мы раскажам вам аб
тым,
Як жывём і дружым
мы,
Як расцём мы
дужымі.
Пачынаем дзень
спачатку
Фізкультурнаю зарадкай.
Возьмем шчоткі —
зубы тром
Беласнежным
парашком.
З мылам
мы пад кранам мыем
Рукі, вушы, твар і шыю.
За сталом утрох
сядзім.
Мы з ахвотаю ядзім.
Мы і дома
пасабляем:
Я падлогу
падмятаю,
Фартушок надзеўшы,
Ганна
Мые кубачкі
старанна.
Стась сваю работу
знае —
Ён вазоны палівае.
Дом вялікі. На
двары
Шмат гуляе дзетвары, —
Разам з імі, як
сябры,
Мы гуляем на
двары,
Водзім карагоды.
19.11 Я І МАЯ СЯМ'Я. МАЯ КВАТЭРА
Каля горкі Два Рыгоркі,
Дзве Марынкі,
Дзве Ірынкі,
Два Барыскі,
Дзве Ларыскі
Лятаючае крэсла
Жыло-было ў дзеда крэсла. Аднойчы прыйшоў і сеў у яго Антонік. Крутнуўся ўлева, крутнуўся ўправа і, о цуд, нечакана для самога сябе закрычаў:
— Бывай, дзед!.. Лячу, падымаюся ў неба!.
Дзед толькі паспеў перадаць унуку тэлефонную трубку, папрасіў:
— Звані!.. Расказвай, што ўбачыш...
Раптам крэсла з Антошкам паднялося ўверх. Акно перад ім адчынілася. Чароўны паветраны карабель павольна паплыў над горадам.
Дзед занепакоіўся. Ухапіў тэлефон, спытаў:
—Ало!.. Антошка, як адчуваеш сябе? Што наўкол бачыш?..
- Ало, ало!.. На сувязі крэслалётчык Антон. Пада мною — вялізны горад, у якім мы жывём...
— Які ён?! — ускрыкнуў дзед. — Я ніколі не бачыў свой горад з вышыні.
— Дык ведай, дзед, у нашым горадзе вуліцы што стужкі. Па
іх поўзаюць мурашы...
Дзед зірнуў у акно. Па вуліцы якраз рухаліся легкавушкі, аўтобус, тралейбус. Дзед падумаў: «Калі гэтыя машыны падаліся Антошку мурашамі, то ён вельмі высока падняўся».
—Антонік, ало!.. Табе не страшна там? — спытаў дзед.
— Мне вельмі цікава!
— Ляці дамоў, — папрасіў дзед. — Твае мама і тата хутка вернуцца з тэатра. Што ім скажу?
—Я паспею, дзед... Вось толькі злятаю на Венеру...
—Куды, куды? — напалохаўся дзед.
— На планету Венеру! Туды яшчэ ніхто не лятаў. Я буду
першым венерцам! — зарагатаў Антонік.
—Ало, Антонік! — выходзіў дзед на новую сувязь з
крэслалётчыкам. — Дзе ты цяпер?..
— Я ўжо на Венеры, дзед!.. (Пакажыце малюнак.) Тут, дзед, усе назвы пачынаюцца з літары «В». Адкажы, што гэта па-венерынаму азначае: васейн, варога, вэлевізар, вашына?..
Дзед выканаў заданні, папрасіў:
— Ляці ўжо, унучак, дамоў.
— Слухаюся!.. — адказаў унук. — Уключаю спускны матор.
Праз некалькі хвілін шчаслівы Антонік злез з крэсла-круцёлкі,
прыцмокнуў языком:
— Ну, дзед, чароўны ў цябе лятаючы карабель!
А калі дамоў вярнуліся тата і мама, Антонік увесь вечар расказваў ім, як
лятаў на Венеру, якія дзівосы бачыў там. Прыдумляў цяжкія заданні для дарослых:
— Скажыце, як будуць па-нашаму іх словы: варожанае, вырк, вукерка?..
А вы, сябры, здагадаліся, што гэта?
БАЦЬКІ (націск на апошні склад) - родители
Мы — працоўная сям’я:
дзед, бабуля,
тата, мама,
брат з сястрой,
таксама — я. (В. Лукша).
Дзед Францішак і інтэрнэт
У сястрычак Лены і Юлькі радасць — пасля доўгіх угавораў да іх пераехалі дзед Францішак і бабуля Рэня. (Пакажыце малюнак.)
I вось ужо амаль месяц дзед з бабуляй на новым месцы. Мама з татам, Лена з Юлькай з усіх сіл стараюцца, каб яны не маркоціліся. А яны толькі пра хутар свой і гавораць, бядуюць, што кінулі бацькаўшчыну. Шкада сямейнікам і дзеда, і бабулю Рэню.
Думалі-думалі Лена з Юлькай, як дзеда з бабуляй ад смутку ратаваць.
Аднойчы пры дзеду Францішку ўключылі камп’ютар. Дзед спачатку здалёк назіраў,
як дзяўчаткі гуляюць, а тады бліжэй падсеў.
Пасля Лена і Юлька ўвайшлі ў інтэрнэт. Сталі набіраць тое, што дзеду
цікава: і пра вайну, і пра горад, у якім другая дачка жыве. Калі ж у сусветным
сеціве знайшлі звесткі пра родны хутар, дзед вохкнуў:
— Ну і разумны гэты камп’ютар! I адкуль ён усё ведае?! (Пакажыце малюнак.)
Назаўтра толькі і гаворкі было што пра інтэрнэт.
Цяпер дзед Францішак асвойвае камп’ютар. Дзяўчаткі вучаць яго карыстацца
электроннай поштай, каб дасылаць допісы ўнукам, якія жывуць далёка. Цешыцца
дзед і абяцае бабулі:
—Навучуся сам усяму — і цябе навучу! (Пакажыце малюнак.)
Пакрысе за новым заняткам туга па родным хутары ў дзеда і бабулі
змянілася на мары пра цёплыя дні, калі можна будзе праведаць сваю хатку. Яны сталі прызвычайвацца на новым месцы і
ўрэшце сказалі, што не так тут і кепска...
- Настаўнік - ученик
- Малюнак - рисунок
- Ажыны - крыжовник
- Цыбуля - картошка
- крэйда - мел
- Стёрка - гумка
- Фарбы - кисточки
- Сурвэтка - салфетка
- Лесвіца - лестница
- Часопіс - газета
Раз, два, тры, чатыры,
Кошку грамаце вучылі.
Не чытаць, не пісаць,
А за мышкамі скакаць .
3. Словы для запамінання.
КРЭЙДА - мел
АНУЧКА - тряпочка
ПАПЕРА - бумага
ЗАНЯТКІ - занятия
ПРАЦА - труд
МАЛЯВАННЕ - рисование
ЧАЛАВЕК І СВЕТ - человек и мир
МАТЭМАТЫКА - математика
ЧЫТАННЕ - чтение
Якая літара лепшая?
Сустрэліся Варанянятка і
Верабейка, заспрачаліся, якая літара лепшая.
Верабейка напісаў «Ч» і
сказаў:
— Гэта літара мне нават спяваць дапамагае.
Паслухай: чык-чы-рык, чык-чырык...
— А дакажы, што твая літара
лепшая, напрыклад, за літару «А», — наступала Варанянятка.
—Не ведаю, як даказаць, —
засмуціўся Верабейка.
Бег якраз Шпачок, пачуў
іх спрэчку і кажа:
— Ёсць месяц, назва якога
пачынаецца з літары «Ч», не было б
гэтай літары — не было б і назвы месяца.
—
Гэты месяц — чэрвень, — здагадаўся Верабейка.
А Шпачок працягваў:
— З літары «Ч» пачынаецца
слова «часопіс». Без гэтага слова мы не ведалі б пра дзіцячы часопіс «Вясёлка».
(Настаўнік паказвае дзіцячы часопіс «Вясёлка».)
— Але ж у слове «часопіс»
ёсць і літара «А», — падказала Варанянятка. — Не было б літары «А» — не было б
і гэтага слова.
— Навошта ж тады спрачацца?
— сказаў Шпачок. — Няма лепшай літары, няма горшай. Усе патрэбныя — ад «А» да
«Я». (Алесь Якімовіч).
1. Знаёмства з гукам [дж].
2. Завучванне на памяць верша.
У школу кожны дзень хаджу.
За партай ціха я сяджу.
На настаўніцу гляджу.
Вучыцца добра я хачу.
3. Словы для запамінання.
У калідоры смех і рогат,
Хлопцы збіліся гурбой,
Выхваляюцца, як могуць,
Між сабой наперабой.
—Я злавіў язя такога,
Што пагрыз усю вуду
І хвастом мяне самога
Ледзь не скінуў у ваду...
— Бухаў вецер ураганам,
Грукатаў дзявяты вал.
Знесла хваляй капітана,
Ну, а я трымаў штурвал...
— Гэта што! — сказаў Якуб. —
Змураваў я з цэглы клуб,
Ды вялізарны такі,
Што яму стаяць вякі!
Да хлапцоў падбегла Света:
—Што зрабіла я за лета?
Памяркуйце, хіба мала?
З’ела поўны кошык я
Тых суніц, што назбірала
Цёця добрая мая.
Выдумляе кожны складна,
Ручайком цячэ расказ.
Ды звініць званок і ўладна
ФАРБЫ - краски
АЛОВАК - карандаш
КАЛЯРОВЫЯ АЛОЎКІ - цветные карандаши
ПЭНДЗЛІК - кисточка
МАЛЮНАК- рисунок
МАЛЯВАЦЬ - рисовать
Доўга ўрокі Стась вучыў,
Паўтараў, пісаў, лічыў,
Замарыўся так, бядак,
Што заснуў на крэсле ўсмак.
Слухалі апавяданне
"Чаму пачырванеў Вадзік?"
Чаму
пачырванеў Вадзік?
У класе
ціха-ціха. У першакласнікаў урок малявання. Учора яны хадзілі з настаўніцай у лес, а сення Ніна Пятроўна сказала, каб кожны
намаляваў тое, што яму больш спадабалася ў лесе.
Вадзіку спадабаўся грыб мухамор. А Вадзікава
суседка Верачка намалявала рабіну. Яна так захапілася работай, што нават
высунула кончык языка. Але вось бяда: не паспела Верачка намаляваць і паловы,
як раптам – трах! - зламаўся яе
чырвоны аловак. (Пакажыце
чырвоны аловак.)
-Вадзік, дай
мне сваю тачылку, у мяне аловак зламаўся, - папрасіла Верачка свайго суседа.
-А дзе твая?
– строга запытаў Вадзік.
-У мяне
няма.
-Чаму ж ты
мне пра гэта ўчора не сказала? Я б табе сваю старую тачылку прынес. Яна крыху
ступілася, але аловак яшчэ затачыць можна. Заўтра я табе яе прынясу.
-Мне трэба
зараз, а не заўтра, - пакрыўдзілася
Верачка.
-А дзе ж я
табе зараз яе вазьму? Яна ж у мяне дома засталася.
-Дык у цябе
ж вунь новая тачылка ляжыць, - сказала Верачка.
-Э, не! –
пакруціў галавой Вадзік. – Новую я табе не дам. Калі я пачну даваць яе ўсім,
яна хутка ступіцца, - і ен схаваў
тачылку ў пенал.
-Жмінда! –
сказала Верачка і заплакала.
-Верачка,
чаго ты плачаш? – запыталася настаўніца?
-Мой чырвоны
аловак зламаўся… Чым жа я цяпер ягадкі намалюю на сваей рабіне? – усхліпнула Верачка.
Настаўніца
абвяла вачыма прыціхлы клас і запытала:
-Дзеці, хто можа даць Верачцы свой чырвоны аловак?
І не паспела
яна сказаць гэта, як да Верачкі з усіх бакоў пацягнуліся рукі з алоўкамі. Кожны хацеў дапамагчы
Верачцы.
Толькі адзін
Вадзік нібы нічога не чуў і не бачыў. Ен схіліўся над сваім сшыткам, а вушы яго раптам сталі чырвоныя –
чырвоныя.
(Паводле Я. Бяганскай).
НАСТАЎНІЦА- учительница
ВУЧНІ - ученики (учащиеся)
ХЛОПЧЫК - мальчик
ДЗЯЎЧЫНКА - девочка
ГАРОДНІНА- овощи
АГУРКІ - огурцы
АГРЭСТ - крыжовник
АЖЫНЫ - ежевика
БУРАК - свёкла
ГАРБУЗ - тыква
КВЕТКІ- цветы
БУЛЬБА, ЦЫБУЛЯ (паўтарэнне)
Рана ў школу мы ідзём,
На
світанку ўсталі.
Ранцы з
кніжкамі нясём –
НАСТАЎНІК - учитель
КАЛІ ЛАСКА - пожалуйста
ДЗЯКУЙ – спасибо
ДОБРЫ ДЗЕНЬ – добрый день
ДОБРАЙ РАНІЦЫ- доброе утро
ДОБРЫ ВЕЧАР- добрый вечер
ДА ПАБАЧЭННЯ – до свидания
КОЛЕР - цвет
СУКЕНКА - платье
ЦУКЕРКА - конфета
ЖУРАВІНЫ - клюква
БУСЕЛ - аист
БУЛЬБА - картофель
ПАПЕРА- бумага
Комментариев нет:
Отправить комментарий